Met mijn rug tegen een muur en pal achter mijn vriendin zit ik op een dun paars matje. Om ons heen zitten stellen in precies dezelfde pose. Alle mannen kijken angstig om zich heen. De vrouwen niet. Zij kunnen niet gelukkiger zijn, getuige het vrolijke gelach en de opgewekte praatjes die zij onderling uitwisselen. Zwangerschapsyoga is een plek van uitersten. Zo ver is mij wel duidelijk.
Op de matjes zitten de vrouwen allemaal op hun billen tussen de benen van hun partners. Dit heeft als gevolg dat de voeten van de lange mannen naar de zijkant en vaak tot over de rand van de mat steken. Mijn buurman is een reus. Alles aan hem is lang en groot, dus ook zijn benen en voeten. De les is amper begonnen, maar zijn enorme zweetvoet hangt al in mijn territorium en op slechts enkele millimeters van mijn voet. Misschien is dit gegeven voor veel mensen geen enkel probleem, maar voor mij wel. Van een dergelijke situatie word ik nou eenmaal heel erg zenuwachtig en dus doe ik er alles aan om contact te vermijden. Helaas blijkt dit geen sinecure.
De zwaartekracht drukt mijn voet richting de maat 46 van mijn buurman. Om contact te vermijden moet ik veel tegendruk realiseren. Terwijl mijn vriendin de buikademtechniek toepast kan ik mij alleen maar concentreren op de voet van mijn buurman. Die komt steeds dichterbij. Plotseling merk ik dat mijn bilspier verkrampt. Een grimas tekent zich af op mijn gezicht. ‘Kun je het ook voelen Frank? Bijzonder hè?’, vraagt de juf. Hevig knik ik met mijn hoofd. Nu begint mijn voet te trillen. Goh, wat heb ik het zwaar. Mijn vriendin ademt uit terwijl ik de mijne in houd. Een minuut later verstijft mijn onderbeen en ontstaan er tintelingen in mijn voet. Zweetdruppels parelen over mijn voorhoofd naar beneden. Mijn vriendin puft vier keer maar ik puf harder en vaker. Het mag niet baten. De kramp zet door en door de pijn begin ik 'keelgeluiden' te produceren. Het burlen is ook de juf opgevallen. ‘Wat goed dat je zo actief mee doet Frank. Ik merk duidelijk dat jij je hebt verdiept in de verschillende stadia van de bevalling’, complimenteert ze mij.
Het gaat niet meer. Juist op het moment dat ik wil opgeven en mij heb neergelegd bij het dramatische perspectief van voet-op-voetcontact, klinkt het geluid van een wekker. Opeens is de sessie voorbij. Mijn buurman trekt zijn been terug en opgelucht laat ik snel de mijne zakken. Saved by the bell
Comments