Nu volgt een gênante ontboezeming. Toen Jet op 20 april werd geboren was mijn allereerste gedachte: ‘Goh, ze is op dezelfde datum geboren als Adolf Hitler.’ Zelf vond ik het ook apart. ‘Wow, een meisje!’ of ‘Goh wat een klein neusje’, waren ook opties geweest. Maar nee, ik moest dus aan Adolf Hitler denken.
Soms heb ik het gevoel dat er ergens diep in mij de ziel van een oude soldaat huist, want zo lang ik kan heugen ben ik geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog. Werkelijk alles rondom dit onderwerp heeft mijn bovengemiddelde belangstelling: de veldslagen, de concentratiekampen de machthebbers en politiek leiders.
In onze boekenkast staan tientallen boeken die over het onderwerp gaan. Verreweg het meest in het oog springende exemplaar heet ‘Tot het bittere eind’. Dit is een boek van duizend pagina’s en het gaat over de opkomst en ondergang van Adolf Hitler. De kaft van het boek laat nauwelijks te rade over. Onder het swastika symbool staan de kille priemende ogen van de Duitse-dictator zeer prominent afgebeeld.
Mijn vriendin vindt het vreselijk dat het boek een centrale plek heeft in de kast. Ze wil dat ik het weg doe, maar ik kan er gewoon geen afstand van doen. En dat is maar goed ook, zo bleek vorige week.
Onze dochter Jet was snipverkouden en zoals elke ouder weet leidt een verkouden kind tot calamiteiten. Zodra Jet sliep, hoopte het snot zich op in haar kleine neus. Al na een paar minuten lukte het haar niet meer om efficiënt te ademen, waardoor ze wakker schrok en het huilen begon. Deze vicieuze cirkel ging de hele nacht door. Dergelijke nachten duren lang. En lange nachten maken wanhopig.
Na de zoveelste nacht was ik het helemaal zat. Het was midden in de nacht toen ik achter de laptop kroop en het internet op ging, op zoek naar tips. Zo belandde ik op de website www.omaweetraad.nl, waar vergeten tips staan vermeld over allerlei problemen. Ook ons probleem werd behandeld. De tip luidde: verhoog de kant van het bedje waar het hoofd ligt, bijvoorbeeld door klosjes hout of boeken eronder te plaatsen. Gemotiveerd door het vooruitzicht van meer slaap, stoof ik naar de boekenkast. Op de tast griste ik twee boeken er uit die qua dikte weinig voor elkaar onder deden. Snel rende ik de trap op en plaatste een boek onder beide voorpoten van het ledikant. Daarna knuffelde ik Jet in slaap en kroop weer onder de wol. Nu was het afwachten.
Vijf uur later werd ik wakker. Ochtendlicht drong door de luxaflex onze kamer binnen. Voorzichtig kwam ik overeind en keek naar het ledikant, waarin Jet nog steeds comfortabel lag te slapen. Mijn vriendin was nu ook wakker geworden en volgde mijn blik. ‘Oh! Ze heeft doorgeslapen. God zij dank!!’, jubelde ze. ‘Met God heeft het niks te maken. Bedank hem maar’, zei ik, en wees naar een voorpoot van het ledikant. Twee kille priemende ogen staarden terug. Mijn vriendin zei niks. Ze deed haar badjas aan, liep naar beneden. ‘Met een beetje melk!’, riep ik haar na.
Comments