De kom-tot jezelf hoek

‘Wilt u deze plastic beschermhoezen om uw schoenen doen? Wij willen natuurlijk niet dat de kindertjes door de modder moeten kruipen, haha.’

Onhandig glijden mijn vriendin en ik door de gang. Over het donkerbruine laminaat en achter de enthousiaste gastvrouw aan. ‘Neemt u plaats’, zegt ze, terwijl ze in de richting wijst van een minuscule zithoek. ‘Goed. Onze kinderopvang. Het lijkt mij verstandig dat ik jullie eerst vertel over onze visie en de uitgangspunten die wij hanteren. Op die manier krijgt u een goed beeld van onze werkwijze.’

De pedagoge neemt een flinke teug adem en steekt dan van wal. ‘Verticale groepen, horizontale groepen, baby’s, dreumesen, peuters, didactiek, Montessori, antroposofisch, fruithapjes en zelfstandigheidsontwikkeling, kringmoment, kom-tot-jezelf hoek, speel actualisatie, slaapjes, prakje, overdracht schriftje, luiers maar ook kolfmelk.’

Na tien minuten heb ik een kop als een blokkendoos. Verdoofd slurp ik de koffie naar binnen. ‘Jaja’ is het enige dat ik uitbrengen kan. Onaangedaan vervolgd de vrouw haar clusterbombardement van woorden. ‘Interactievaardigheden, ontwikkelingspsychologische bijdrage, subsidieregeling, gastouder, leefwereld, doorlopende ontwikkelingslijn, vijf-minuten gesprek.’

Toevallig zit ik op een kleine bureaustoel die kan draaien. Omdat ik de concentratieboog heb van een panfluit en ongeduldig ben, draai ik rondjes. Mijn vriendin legt haar hand op mijn been. Daden zeggen meer dan woorden en ik stop. De pedagoge stopt niet. ‘Methodes veiligheidsmanagement, GGD, vaccinatie, samenzang, groepsbabbeltje, evaluatie sheet, dikke poepbroek, zetpil, overlegmoment, re-overlegmoment, pre-overlegmoment, interactie, temperament certificatieschema, handboek kwaliteitszorg, scoreformulieren, toolkit.’

Na een uur vraag ik of ik even van het toilet gebruik mag maken. Dat mag. Snel excuseer ik mijzelf. Ik loop door de gang en passeer de ingang van het toilet. Verderop sla ik linksaf, duik in de kom-tot-jezelf hoek en neem plaats op een klein houten bankje. Daar blijf ik zitten. In stilte. Met mijn hoofd tussen mijn knieën. Maar dan hoor ik opeens een geluidje. Als ik opkijk staar ik recht in de grote blauwe ogen van een peuter. Onafgebroken kijkt het jongetje mij aan. Alsof hij zeggen wil: ‘what the fuck doe jij in mijn kom-tot-jezelf hoek?’ Dan buig ik een beetje naar voren. ‘Intakegesprek’, fluister ik hem toe. Hij schatert het uit en draait zich om.