Mijn dochter Jet is vier maanden oud en dus wordt het tijd om haar uit handen te geven. Vandaag gaat ze voor het eerst naar de crèche. Voor mij is de babygroep alweer even geleden en dus wennen. Zodra ik het lokaal binnen stap blijf ik even staan om te acclimatiseren. Jet bungelt onhandig voor mijn buik. Op een groot kussen zit een energieke en niet onaantrekkelijke blonde vrouw in een kleermakerszit. Ze merkt ons op. Met een jaloersmakende souplesse komt ze overeind en loopt naar ons toe.
‘Goedemorgen. Jij bent vast de papa van Jet’. Zonder mijn antwoord af te wachten bukt ze voorover en richt ze haar enthousiasme op mijn dochter die met haar hoofd rond mijn navel vertoeft. ‘En wie hebben we hier? Kom jij mijn kabouterleger versterken?’ Natuurlijk heb ik weleens van buiksprekers gehoord maar deze leidster neemt het wel heel erg letterlijk. Daar sta ik dan. Stokstijf en rechtop, terwijl de leidster honderduit tegen mijn dochter (en mijn navel) praat. Na een paar minuten breekt het zweet mij uit. Ik ben opgelucht als de leidster opeens overeind komt en het woord tot mij richt. ‘Je kunt haar kleren in haar persoonlijke mandje stoppen. De melk mag je in de koelkast doen en de tas kun je achterlaten in de houten kast. Ik neem Jet wel even mee naar de mat. Dan kun je haar zo nog een dikke knuffel geven.’
Zo gezegd, zo gedaan. Tijd voor die dikke knuffel. Langzaam drentel ik in de richting van de leidster en ik verwacht dat ze Jet aan mij overhandigd. Dit is niet het geval. Omdat ze druk in gesprek is met haar collega merkt ze mij niet op. Jet doet dat wel. Aan haar ogen zie ik dat ze actie van mij verlangt, maar ik twijfel aangezien ze op een incourante plek ‘rondhangt’, namelijk vlak onder de ferme borsten van de leidster. Dus schraap ik mijn keel om aandacht te vragen, maar helaas zonder effect.
Wat nu? Jet wordt onrustig, ik moet naar mijn werk, maar de leidster blijft eindeloos in gesprek met haar collega. Na een minuscuul spoedoverleg met mijzelf besluit ik om door te pakken, al besef ik dat de rollen van eerder zijn omgedraaid. Opeens ben ik gebombardeerd tot buikspreker. Onzeker stap ik voorwaarts. Seconden lijken minuten te duren. De leidster is nog steeds in gesprek en heeft haar hoofd weggedraaid. Dit is mijn kans. Snel buig ik voorover en nader Jet. De wangen van mijn dochter komen dichterbij, net als de borsten van de leidster. Vlug plant ik een kus op haar kleine wang. ‘Veel plezier Jetje’, fluister ik. Terwijl ik haar nog even aankijk hoor ik opeens de stem van de leidster. ‘Nou, dat gaat helemaal goed komen met Jet. Hoe laat kom je haar weer ophalen? Hallo? Meneer? Oh, daar ben je.’
Geschrokken kom ik overeind. Mijn gezicht is vuurrood. ‘Euh, mijn vriendin is er om vijf uur! Doei!’
Comments